خاطرات پروفسور احمد چلداوی 🌷عملیات خیبر ✅اسفند سال ۶۲ زمزمه عملیات جدیدی شنیده شد. بچه های گردان کربلا در این عملیات سهمی نداشتند و فقط برخی از آنها به تیپ آبی خاکی امام حسن علیه السلام مأمور شده بودند. به همین خاطر دعوت بچه های فیلم بردار گروه چهل شاهد را قبول کردم و به عنوان فیلم بردار در عملیات شرکت کردم. شب عملیات به همه ما لباس سازمان تبلیغات که خیلی شبیه لباس فرم سپاه بود دادند و به هر تیم دو نفره، یک موتور تریل هم تحویل دادند. سوار موتورها شدیم و با نظم خاصی از اهواز به طرف جاده خرمشهر و از آنجا به سمت هور حرکت کردیم. صحنه جالبی شده بود. تمام مردم شهر نگاه هایشان متوجه ما بود. نگران بودیم عمليات لو برود. نزدیک غروب به منطقه رسیدیم و در یکی از پاسگاههای مرزی مستقر شدیم. منطقه را برای پوشش کامل بین خودمان تقسیم کردیم و هر سه چهار گروه فیلم بردار به یک پاسگاه رفتیم. رفت و آمد شبانه هلیکوپترها خبر از عملیات بزرگی می داد. صبح سوار یکی از هلیکوپترها شدیم و به سمت جزیره حرکت کردیم. با اینکه بچه سوسنگرد بودم اما تا آن زمان جزیره و هور را ندیده بودم. فقط گاهی پدر بزرگ برایم از سفرهایش به هور تعریف کرده بود. اتفاقاً آقای خرازی رئیس سازمان تبلیغات هم همراه مان بود. هلیکوپترها در ارتفاع بسیار پایین پرواز می‌کردند. بعد از مدت کوتاهی به جزیره رسیدیم و در پد مخصوص هلیکوپترها که مرتباً توسط هواپیماهای عراقی بمباران می شد فرود آمدیم، بلافاصله از پد فاصله گرفتیم. همان موقع هواپیماهای عراقی پد را بمباران کردند. ما را به مقر بسیار شیکی بردند که ظاهراً شرکت نفت عراق، در جزیره احداث کرده بود. آنجا یک ساختمان یک طبقه با تعداد زیادی کانکس وجود داشت که هنوز آسیبی به آنها نرسیده بود. داخل یکی از کانکس‌ها مستقر شدیم و هر چه مواد غذایی و پتو و والور در اطراف پیدا می‌شد را داخل آن کانکس انبار کردیم. آنجا بیشتر از هر چیز قوطی‌های بزرگ شیر خشک پیدا می‌شد که با هر کدامش می‌شد یک گروهان را صبحانه داد. کانکس گرم و نرمی شده بود. بعد هم روی کانکس نوشتیم “سازمان تبلیغات اسلامی تا کسی هوس وارد شدن به آن را پیدا نکند. کم کم مابقی کانکس ها هم توسط گروههای مختلف اشغال شدند. اما هیچ کدام مثل كانكس ما تدارکات نداشت. کم کم سر و کله نیروهای پیاده پیدا می شد. هوا خیلی سرد بود و آن بندگان خدا باید در اطراف کانالی را برای خوابیدن پیدا می‌کردند که نصفه های شب درب کانکس به صدا درآمد، بیدار شدم و در را باز کردم. رزمنده ای که از شدت سرما می لرزید گفت: «اخوی به خدا یخ زدیم چند تا پتو نداری بدی به ما؟ رفتم داخل و از انبار پتوها چند تا برداشتم و به او دادم. بچه ها که بیدار شده بودند به من اعتراض کردند که این چه کاریه میکنی! خودمان احتیاج داریم. هنوز چشم روی هم نگذاشته بودم که دوباره درب کانکس را زدند. این بار رزمنده گرسنه ای بود که به نمایندگی از دوستانش آمده بود تا کمی غذا بگیرد. ظاهراً به همه کانکس ها سر زده بود و همه آدرس کانکس ما را به او داده بودند. بلافاصله یک قوطی شیر خشک و چند تا کمپوت و کنسرو به او دادم که این بار بچه ها به شدت دعوایم کردند و گفتند حالا پتوها رو دادی به درک! غذاها را دیگه احتیاج داریم اینها لشکرشون تدارکات داره که باید به اونها برسه. ما اگه غذا کم بیاریم چه خاکی به سرمون کنیم؟!» خلاصه تام صبح خواب نداشتیم و مرتب درب کانکس را میزدند و ما هم هر چه داشتیم دادیم.
